Rozdział XV: Bohater

Katie Law była pacjentką ośrodka od dwóch lat. Można by powiedzieć, że nie wyobrażała już sobie normalnego życia. Nie jeździła na wycieczki, nie wychodziła na boisko. Siedziała w swoim pokoju, czytając przeróżne książki, w bibliotece widniała na listach najaktywniejszych czytelników. Ale rzeczą, którą uwielbiała najbardziej, były codzienne długie rozmowy z bibliotekarką. Rozmawiały o przeróżnych rzeczach, ale ulubionym tematem Katie była przeszłość. Zawsze chętnie słuchała opowiastek o tym, co wydarzyło się kiedyś.

Jak każdego ranka, szła korytarzami ośrodka i nuciła pod nosem ulubioną piosenkę. Była dość krępą dziewczyną, o rudych, gęstych włosach. Nosiła okulary w grubych, różowych oprawkach, a w ręce prawie zawsze trzymała jedwabną chusteczkę.

Do głowy uderzyła ją myśl, że nic się tutaj nie zmieniało. Zawsze te same pielęgniarki, to samo jedzenie i te same, okropne ściany. Jednak mimo wszystko ani jej się śniło opuszczać tego miejsca. To było coś więcej niż dom. Miała tu przyjaciół, Lianę i Derricka, prawdziwych przyjaciół. Nie to co ci na zewnątrz. Którzy odwrócili się od niej, gdy tylko dowiedzieli się o chorobie. Mogła zostać tu na zawsze.

Nagle stało się coś strasznego. Wszystko wokół spowiła ciemność. Poczuła czyjąś dłoń na swoich ustach, a drugą przy głowie. Napastnik zwinnym ruchem pozbawił dziewczynę równowagi. Zaczęła krzyczeć, ale jej głos został stłumiony, sprawiając, że jedyne, co rozchodziło się po korytarzu, to zduszone jęki. Zdezorientowanie przerodziło się w przerażenie. Zakręciło jej się w głowie, jednak nie mogła sobie pozwolić na omdlenie. Chciała się wyrwać, jednak napastnik był zbyt silny. Bezsilnie wymachiwała rękoma, łzy napłynęły jej do oczu. Desperacko próbowała trafić go stopą, ale zablokował jej pole manewru. Z trudem łapała powietrze, czując ucisk na mostek. Druga dłoń atakującego zawiązała supeł na opasce, zakrywającej oczy, przy czym wyrwała jej parę włosów. Katie kręciła głową, próbując wydostać się z żelaznego uścisku. Nagle poczuła ten przerażający ból gdzieś wewnątrz czaszki. I ciemność. Jeszcze głębszą niż przez opaskę. Usłyszała tłumione dźwięki oddalającego się napastnika. Zdobyła się na jeden, krótki krzyk, po czym bezwładnie upadła na ziemię.

Marion, schowana za drzwiami gabinetu pielęgniarskiego usłyszała krzyk kilka korytarzy dalej i uśmiechnęła się złowieszczo. W chwilę później pielęgniarka wybiegła z pomieszczenia.

Dziewczyna natychmiast ruszyła do gabinetu. Stanęła w drzwiach i rozejrzała się dookoła. Zauważyła budkę z kluczami, wiszącą zaraz obok drzwi. Każdy miał przyczepiony brelok z oznaczeniem. Przez chwilę przeczesywała wzrokiem zbiór, aż w końcu natrafiła na to, czego szukała.

Szybko schwyciła klucz z napisem „gabinet”. Miał rażąco zielony, kwadratowy breloczek.

Wystawiła głowę za drzwi, chcąc sprawdzić, czy pielęgniarka czasami nie wracała. Korytarz był pusty. Na palcach wycofała się z gabinetu. Jeszcze raz spojrzała za siebie, a potem zniknęła za zakrętem.

Wpadła do pokoju Jacka. Uśmiechnęła się i podniosła do góry brelok z kluczem.

- Nieźle. - Jack uniósł brwi w wyrazie, który chyba miał być czymś w rodzaju uznania, jednak Marion pomyślała, że wygląda idiotycznie.

- Nieźle? - prychnęła. Nieźle? Dobre sobie.

- Biorąc pod uwagę to, że tylko i wyłącznie dzięki mnie mamy ten klucz, to „nieźle”, to i tak zaszczyt – powiedział Jack z taką pewnością siebie, że Marion stwierdziła, że w tym momencie ego Jacka rozciąga się aż do Kalifornii.

Odegnała od siebie myśl o głowie chłopaka, rozciągniętej niczym guma od Maryland aż do zachodniego wybrzeża. Machnęła ręką, dając do zrozumienia, że skończyła temat.

- Dzisiaj – powiedziała stanowczo. Chłopak kiwnął głowa, a kosmyk przydługich włosów spadł mu na twarz. Jack odgarnął go, co strasznie rozbawiło Marion, bo przypominał w tym momencie wymuskanych chłopców z reklam szamponów przeciwłupieżowych. Chyba nawet coś białego posypało mu się z głowy, ale równie dobrze mogło się to jej przywidzieć.

Jack wziął do ręki klucz i zaczął obracać go w długich, chudych palcach.

- O dziewiętnastej – mruknął chłopak.

- A jeśli... - Jack uciszył Marion złowieszczym spojrzeniem.

- Nie ma żadnego „jeśli” - rzekł pretensjonalnie. - Pracujesz ze mną. Słuchasz mnie. Robisz, co każę. Rozumiesz? - Marion popatrzyła na Jacka ze zdziwieniem i lekkim rozbawieniem.

- O co ci chodzi?

- Po prostu nie lubię, kiedy ktoś mnie kwestionuje. Robimy to, co zaplanowaliśmy. Uda się. Nie ma miejsca na „jeśli”.

Nawet Marion musiała, (z niechęcią, ale jednak) przyznać, że ten dzieciak miał potencjał. Na jej oko był nieco zbyt pewny siebie. To znaczy, ona także była pewna siebie, ale przecież była Marion Straight. Ona to co innego. Poza tym, im prędzej pozbędzie się Jacka, tym lepiej. Była pewna, że o nic jej nie podejrzewał. Chyba nawet jej ufał. Trochę nawet go polubiła, za ten buntowniczy styl bycia. Podobało jej się to, ale była także świadoma, że może stanowić dla niej zagrożenie. Trzeba szybko wykonać ten plan i znikać z tego miejsca.

Jack podszedł do automatu telefonicznego. Rozejrzał się dookoła, po czym szybko wykręcił numer. Po chwili w słuchawce usłyszał znajomy głos.

- Halo? - Chłopak odetchnął z ulgą. Z jego serca spał naprawdę ogromny ciężar, chociaż to logiczne, że nie był odpowiedzialny za to, co dzieje się „na zewnątrz”. Niemniej od pewnego czasu czuł, że był podporą grupy. Chociaż to jasne, że Aaron zawsze był tym bohaterem. To nic, że Jack był jakieś kwadrylion razy bardziej rozgarnięty, przecież to Aaron miał krzepę. Też mi coś, przeszło mu przez myśl, jednak próbował zniwelować to uczucie, sytuacja była zbyt poważna, by rozdrapywać dawne rany.

- Aaron? Stary, trzymasz się jakoś? - zagadnął zmartwionym tonem Jack. Po tym co stało się z biedną Rosie¹, jego przyjaciel wydawał się całkowicie załamany, przez co stał się bardzo łatwym celem dla wampira. Nie żeby sobie nie zasłużył, ale... Ale, kurde, to był jednak przyjaciel.

- Jasne... Jak tam, no wiesz... Conrad? - Imię ledwo przeszło mu przez gardło. Wypowiedział je z obrzydzeniem, którego nie powstydziłby się sam Jack. Chłopak mimowolnie zdobył się na lekki uśmieszek. Aaron nienawidził tego chuja tak samo jak Jack, a może nawet bardziej.

- Właśnie mam przełom. Słuchaj, jest tu dziewczyna... Ona wie o Conradzie, nie wiem skąd, ale nie jest łowcą – powiedział Jack szybkim tempem, po czym znów rozglądnął się dookoła i przycisnął bardziej słuchawkę. - Współpracuję z nią.

- A nie sądzisz, że kłamie? - spytał powątpiewająco Aaron.

- Och, jasne, że kłamie! To po niej widać. Ale ma lepszą sytuację niż ja, no i wydaje się, że ta skurwielska pijawka ją lubi. Poza tym, nie powiedziałem jej nic ważnego. Nie ma takiej opcji, żeby domyśliła się, o co naprawdę chodzi.

- Mam nadzieję.

- Dobra, nieważne, będę ci meldował jak coś odkryjemy. Więcej nie mogę na razie powiedzieć. Ciągle czuję wzrok tej pijawy na plecach. - Mimowolnie się wzdrygnął. Miał stałe wrażenie, że Conrad był dosłownie wszędzie. Ostatnio nawet podejrzewał, że schował się w wazonie z kwiatami, który Jack dostał od ojca. - A jak tam Bill? - W słuchawce zapadła cisza. Jack spodziewał się tego. Zawsze, gdy zahaczał o temat Billa, Aaron wydawał się być zmieszany. Bill może nie górował w rankingu Mensy, ale serce miał ze złota. Jego problem polegał na tym, że najpierw robił, potem myślał nad konsekwencjami, chociaż... Nie, w ogóle nie myślał nad konsekwencjami. Ale po twypadku z jego kuzynem, Kennethem², stał się jeszcze bardziej porywczy. Chciał zemsty, jednak nie był w stanie samodzielnie obmyślić skutecznego planu. Szkoda, że nie był tego świadomy.

- No wiesz, raz lepiej, raz gorzej... I... - zająknął się Aaron.

- I...? I co? - spytał gorączkowo Jack. O nie. Ten ton u Aarona mógł oznaczać tylko dwie rzeczy. Bill zrobił coś głupiego albo Bill ma zamiar zrobić coś głupiego.

- Ehm... On tak jakby powiedział, że przyjedzie do ciebie, zobaczyć co z tobą i wiesz... - przyznał z zażenowaniem Aaron.

- CO?! - krzyknął Jack, a kilka głów obróciło się w jego stronę. Ściszył głos i dodał: - Nie, nie, nie, musisz go powstrzymać, słyszysz? MUSISZ – przerwał i poprawił się z niechęcią – Pijawa go widziała. Aaron, on go widział! Jeśli ten debil tutaj przyjdzie, to kurwa nie wróci, i wiesz o tym!

- Myślisz, że co próbuję zrobić? Nie siedzę z założonymi rękoma, ale on się uparł. Mówi, ze to coś zajebiście ważnego, że nie może dłużej czekać.

Jack pacnął się dłonią w czoło. Świecie, dlaczego tworzysz takich idiotów?!

- To niech powie to tobie, ja pierdole, myślałem, że ostatnie wydarzenia trochę go odkretyniły! - podniósł głos, zaabsorbowany bezmyślnością Billa.

- Taa, wiem. Naprawdę, staram się, Jack, ale nie zatrzymam go siłą.

- Może powinieneś spróbować? - No właśnie, co to dla ciebie, Aaronie, nasz bohaterze? Nie myśl tak, to twój przyjaciel, skarcił się w duchu.

- Dobrze wiesz, że jak Bill będzie chciał iść, to pójdzie chociażby mieli go rozstrzelać po drodze.

- To chociaż go przetrzymaj jakoś, no nie wiem. Cokolwiek. Jak wszystko wypali, to będę miał adres niedługo.

- Coś wymyślę. W ogóle gadałeś ostatnio z ojcem?

- Tak. Nawet niedawno u mnie był. Dostałem kwiaty – parsknął mimowolnie śmiechem. - A co?

- Hmm... Wydaje się być przybity. I to tak solidnie.

- Trochę trudno mu się dziwić, skoro jego syn jest w psychiatryku. - Naprawdę, Aaron, jak na bohatera powinieneś mieć bardziej rozwiniętą umiejętność dedukcji.

- Nie chodzi o to. - Jack niemalże zobaczył jakże charakterystyczne dla Aarona zbywające machniecie ręką. - Byłam u was ostatnio z tatą. Wiesz, polują teraz na jakąś pijawkę razem. - Przystanął na chwilę, jakby ważył słowa. - Wiedziałeś, że twoja mama wyprowadziła się do babci? - wypalił.

Jack zrobił wielkie oczy i niemalże wypuścił słuchawkę z ręki.

- C-co?! Dlaczego?

- Oficjalnie tego nie wiem. - Jack wywrócił oczami. Zawsze, kiedy Aaron wiedział coś, czego nie powinien, powtarzał tą głupią frazę. Chyba myślał, że jest przez to zabawniejszy, czy coś. Ale w końcu bohaterowie zazwyczaj nie słynęli z dobrego żartu. - Wychodzi na to, że twoja mama obwinia Teda za to, co ci się stało.

- To jest... To jest głupota! - wybuchnął Jack, nie mogąc znaleźć odpowiedniejszych słów.

- Jezu – szepnął zdenerwowanym głosem Aaron. - Idzie ojciec, słuchaj, muszę kończyć. Uważaj na siebie.

- Aaron, cze... – zaczął Jack, jednak w słuchawce usłyszał już tylko sygnał.

Conrad z ulgą uznał, że to koniec ich rozmowy. Denerwował go niezwykle mały, jak na wampira, zasięg słuchu. Żeby słyszeć dokładnie słowa wydobywające się z słuchawki telefonu, musiał stać tuż przy oknie, co oznaczało, że co chwila zmuszony był poprawiać niesforne zasłony, które przepuszczały niewielkie ilości promieni słonecznych. Co sekundę jakiś poblask boleśnie obijał się o jego porcelanową skórę, pozostawiając na niej niezwykle bolesne poparzenia.

Miał wrażenie, że wszystko wymykało mu się spod kontroli. Obawiał się łowców, gdyż niejeden zabił już wampira silniejszego niż on. Bardzo był zainteresowany zabiciem tego uroczego blondynka, Billa. W końcu on i Jack bezczelnie przeszkodzili mu i Valentinie dokończenie dzieła. Gdyby nie zależało mu na pracy, zabiłby chłopaka, ale nie chciał ryzykować, tym bardziej, że Jack był bardzo sprytny. Może o tym nie wiedział, ale praktycznie uniemożliwił Conradowi wykonanie jakiegokolwiek ruchu. Valentina by go wyśmiała.

Od samego początku opowiadał o tym, że Conrad był wampirem. To oczywiste, że nikt mu nie wierzył, ale gdyby nagle zniknął, to on byłby pierwszym podejrzanym. Poza tym Jack wiedział, co robił. Grał z Conradem w gierki. Próbował wyprowadzić go z równowagi za każdym razem. A Conrad nic nie mógł zrobić. Nie chciał przyznawać, że po prostu nie potrafił zapanować nad umysłem Jacka. Nie potrafił. Z niektórymi szło mu gładko, ale wszystko zależało od siły danej osoby. Silniejsze umysły było celem nie do osiągnięcia.

Musiał zachować spokój. Na razie nie było istotnego zagrożenia. W końcu co mogła mu zrobić para nastolatków? Nawet jeśli było ich więcej, to przecież on był wampirem! Potrafił zgładzić ich w jednej sekundzie, więc czym tu się przejmować? To on tutaj pociąga za sznurki, żaden dzieciak! I o jakim planie oni mówili? Irytowało go, że nie potrafił odczytać myśli ani Jacka ani Marion. A może ją ostrzec? Nie... To byłoby głupie. Valentiny też nie poprosi o pomoc, najpierw by go wyśmiała, potem zabiłaby ich obu.

Pozostało mu czekać.

________________________

¹ „Z wypiekami na policzkach czytał o zabójstwie nastolatki i mruczał pod nosem „nie, nie, nie”. Nerwowo zjechał na dół strony, gdzie umieszczono zdjęcie zamordowanej. Jack krzyknął przeraźliwie i wybuchnął płaczem. Zdjęcie przedstawiało niejaką Rose Stanley, szesnastolatkę z Baltimore.” - Rozdział VIII – Wizyta Valentiny. Tak dla przypomnienia, bo to ważne. 

² Nie było o tym słowa, wyjaśni się to wkrótce.

 

Witam! Ten rozdział jest stary, to znaczy napisałam go w czerwcu XD. Oczywiście popoprawiałam to i owo, wyłapałam niektóre błędy [pewnie i tak jest ich cała masa]. Mam jeszcze tylko kawałek [pół strony?] rozdziału 16. i tą całą „niespodziankę”, którą miałam opublikować. No to co z nią? Opublikuję ją, ale przez ten czas, kiedy mnie nie było, zmieniła się trochę koncepcja i muszę to napisać od nowa. Będzie może po tym rozdziale, a może jeszcze po następnym. Posty mam zamiar dodawać nie tak szybko, jak przedtem. Ale myślę, że nie będzie przerw dłuższych niż trzy tygodnie. A jeśli nawet, to o tym powiadomię. Bardzo się ucieszyłam, że jednak ktoś chce czytać to opowiadanie :). Naprawdę, każdy szczery komentarz ma dla mnie wielkie znaczenie, szczególnie teraz, kiedy chcę odbudować tego bloga :>. Może ten rozdział nie jest jakiś pasjonujący, ale już następny będzie przełomowy. I to nie tylko pod względem fabularnym. To będzie pierwszy post napisany po przerwie. Mam nadzieję, że Was nie zawiodę.

Zmiany dotyczące rozdziałów. Cóż, nie chcę pisać tego opowiadania od nowa, a by się przydało, bo nie podoba mi się mój pobieżny styl i to, że akcja według mnie gna jak szalona, ale już trudno. W każdym razie, rozdziały na pewno będą dłuższe i, mam nadzieję, lepsze. Dlatego ten post nie jest taki, jaki bym chciała, ale naprawdę nie mam ochoty pisać tego drugi raz, wolę się skupić na następnych.

I takie organizacyjne sprawy. Jeśli kolor, czcionka czy cokolwiek przeszkadzają Wam w czytaniu, napiszcie. Chciałam dodać ten widget „obserwatorzy”, ale nie wiem, gdzie go wcisnąć, bo jak robiłam ten szablon, to nie pomyślałam w ogóle o tym xd. Najwyżej będzie gdzieś z boku i będzie głupio wyglądać. A co tam, funkcjonalność ważniejsza niż wygląd. I zakładka "bohaterowie". Na razie tylko są zdjęcia, jednak mam zamiar zrobić coś innego, coś ciekawszego, ale to też zajmie trochę czasu. I jeszcze kilka zakładek mam w planach, w najbliższym czasie się pojawią. 

Co do tytułu posta, to oczywiście nietrudno się zorientować, że jest o Aaronie. Właściwie rozmowa Jacka z Aaronem znaczy więcej, niż może się wydawać.

GDYBY ktoś chciał przeczytać o tym, dlaczego mnie nie było, wystarczy, że kliknie w STARSZE POSTY.

Pozdrawiam! :)