Rozdział VIII: Wizyta Valentiny

♫♫♫

Po specjalnej prośbie Conrada, ustalono, iż Marion będzie widywać się z nim nie trzy razy w tygodniu, ale cztery. Dziewczynie to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie. Nawet polubiła tego faceta. Nadal wprawdzie uważała, że kłamał co do swojego wieku, i tak naprawdę jest świeżo upieczonym studencikiem, ale musiała przyznać, że dobrze jej się z nim rozmawiało. Nie były to typowe rozmowy, jakie przeprowadzał terapeuta z pacjentem. Pozwalał jej opowiadać o zupełnie nieistotnych wydarzeniach i zawsze słuchał tego z wielkim zaciekawieniem. Nawet nie nakrzyczał na nią, gdy dowiedział się, że nie bierze leków. Oczywiście delikatnie dawał jej do zrozumienia, że chciałby się dowiedzieć, dlaczego Marion chciała znaleźć się w ośrodku, jednak dziewczyna zawsze zmieniała temat i, ku swojemu zdumieniu, Conrad wcale nie naciskał, tylko spokojnie wysłuchiwał tego, co ma do powiedzenia.

Jeśli chodzi o pacjentów, to Marion nie była zainteresowana jakimikolwiek interakcjami z innymi ludźmi. Właściwie oni także omijali ją szerokim łukiem. Ze swoją współlokatorką, Emily, osiemnastoletnią piromanką, zamieniła może z dwa słowa, głównie dlatego, że dziewczyny nigdy nie było w pokoju. Przychodziła późnym wieczorem, kiedy Marion była zbyt zmęczona na jakąkolwiek rozmowę.

- Na śniadanie i po leki! - wrzasnął piskliwy głos w radioli. Marion natychmiast nakryła głowę poduszką. Przycisnęła się do łóżka i zmrużyła powieki, byleby tylko nie słyszeć tego jazgotu. Jej współlokatorki nie było już w pokoju. Marion przymknęła oczy.

Wydawało się, że minęło zaledwie kilka sekund.

Jakieś paskudne łapy zdjęły poduszkę z jej głowy i krzyknęły prosto do ucha:

- Panienko, jest ósma dwadzieścia pięć, a ty jeszcze nie na nogach?! - Głos ten był jeszcze gorszy od tego z głośników. Marion wybełkotała coś niezrozumiale i naciągnęła kołdrę na głowę. Pielęgniarka znów zdjęła pościel z jej głowy. Marion poczuła lodowaty strumień wody na szyi i zerwała się z łóżka, jak oparzona. Nad nią stała ta stara kurwa, Louise, z wazonem przed twarzą Marion.

- Pojebało cię?! - wrzasnęła dziewczyna.

- Oj – pokiwała teatralnie wskazującym palcem – tylko bez wulgaryzmów! W tej chwili ubieraj się, leki na ciebie czekają – oznajmiła Louise, po czym wyszła z pokoju Marion.

Dziewczyna przetarła oczy i zwlokła się z łóżka. Dziwnie było budzić się w takim miejscu. Mimo, że zdecydowana większość ośrodka była pomalowana na kolorowe barwy, pokoje pacjentów ziały monotonią i skromnością. Białe ściany, białe łóżka, stoliki nocne, dwie, wielkie szafy na ubrania i biurko. Można oszaleć od takiego wystroju. Niczym w stereotypowym psychiatryku.

- Proszę – rzekła „baba od leków”, jak zwykła nazywać ją Marion. Podała dziewczynie dwa kubeczki. W jednym znajdowały się cztery różnokolorowe kapsułki, a w drugim woda. Marion wsypała tabletki pod język i wypiła wodę. Odstawiła kubeczki i pokazała pielęgniarce język, na znak, ze połknęła leki.

Spóźniła się na śniadanie, poza tym nawet nie miała ochoty na jedzenie. Po pierwsze dlatego, że było obrzydliwe, a po drugie, ostatnio jakoś źle się czuła. Postanowiła zaczerpnąć trochę świeżego powietrza.

Pacjenci mogli w dowolnej chwili wychodzić na zewnątrz. Wyglądało to trochę jak więzienie. Dwa boiska, jedno do piłki nożnej, drugie do koszykówki, niewielki pseudo-park, z dwoma drzewami na krzyż i kilkoma ławkami, wszystko cholernie spokojne i zbyt sielankowe. Za tymi „atrakcjami”, znajdowała się siatka, jak miło, podłączona do prądu. Nie można było nawet wyjść do cholernego sklepu za rogiem. Oczywiście co jakiś czas organizowane były „wycieczki”. To do parku narodowego, to do innego miasta, przynajmniej z tego, co słyszała Marion, bo w ciągu dwóch tygodni, odkąd jest w ośrodku, jeszcze nie miała okazji wyrwać się poza te kraty. Coraz częściej pytała siebie „Co mi strzeliło do łba?”, jednak zaraz potem w jej myślach pojawiał się obraz drobnej blondynki, zakutej w kajdanki, odprowadzanej do radiowozu, i pytanie wydawało się bezsensowne.

Dziewczyna usiadła na jednej z ławek, znajdujących się obok boiska, na którym psychole grały w koszykówkę. Marion obojętnie spoglądała na twarze graczy. Byli tu nastolatkowie od czternastego roku życia, po dwudziestojednolatków. Jednak blondynka z nikim nie zawiązała nawet nici porozumienia. Po prostu siedziała i milczała. Raz na jakiś czas ktoś do niej podszedł, zapytał o samopoczucie, czy podoba jej się w ośrodku, ale dziewczyna zbywała go lakoniczną odpowiedzią.

Marion zmrużyła oczy, oślepiona blaskiem słońca. Ten kwiecień był upalny i suchy. Wszyscy pacjenci ubrani byli w koszulki na ramiączkach i krótkie szorty. Dziewczyna mogła zobaczyć, jak za siatką otaczającą ośrodek, kwitną akacje, wydzielając przyjemny zapach. Białe płatki fruwały wszędzie, wplątując się w jej włosy.

Psychiatryk znajdował się tuż przed Baltimore. Otoczony prawie ze wszystkich stron morzem traw. Tylko od północnej strony można było ujrzeć mały sklepik osiedlowy, parę domków jednorodzinnych i drogę, prowadzącą do miasta.

Każdy dzień mijał spowity monotonią tego miejsca. Dziewczyna nie miała pomysłu, jak spędzać wolny czas. Niemniej jednak tutaj czuła się bezpiecznie. Wiedziała, ze udając niestabilną psychicznie, zapewnia sobie ochronę. Nie mogli wsadzić jej za kratki. Poza tym jakoś nie palili się do odnalezienia mordercy.

Nagle przypomniała sobie, co miała zrobić. Zerwała się z ławki i podbiegła do środka.

Gdy weszła do salonu, nikt nie zwrócił na nią uwagi. Szybko zajęła miejsce przy komputerze i włączyła przeglądarkę.

Kątem oka zauważyła, że przygląda jej się ten dziwny dzieciak, Jack. Ostatnio wywinął niezły numer.

Dwa dni temu Marion zerwała się z łóżka, słysząc przerażające wrzaski na korytarzu. Mały Jack biegał po całym oddziale z zakrwawionymi nadgarstkami, wymachując rękoma. Wszyscy powychodzili ze swoich pokojów i obserwowali poczynania chłopca. Pomimo drobnej budowy, musiały go przytrzymywać trzy pielęgniarki. Ani Marion, ani żaden z pacjentów nie wiedział, co się stało. Jack nie potrafił wyjaśnić swojego zachowania. Albo po prostu nie chciał go wyjaśniać. Ku oburzeniu ludzi na oddziale, chłopiec nie trafił do izolatki.

Teraz siedział z miną zbitego psa i nie odzywał się ani słowem do nikogo. Wyglądał dosyć żałośnie z nadgarstkami w bandażach. Marion rzuciła mu tylko krótkie spojrzenie.

W sumie było tu pięć komputerów. Nie jakieś najnowsze modele, ale nie miała na co narzekać. Łącze było dosyć szybkie i tylko to ją obchodziło.

Weszła na stronę miasta Baltimore, by zobaczyć, czy w wiadomościach lokalnych nie pojawiły się spekulacje odnośnie morderstwa Matta i Caroline. Powoli przejeżdżała wzrokiem po nagłówkach. Jakiś dziadek wygrał w lotto, zagrożenie powodziowe, rozpoczęto prace nad nowym kinem, śmierć jakieś nastolatki we własnym domu, nowa wystawa w muzeum... Dziewczyna odetchnęła z ulgą. Codziennie sprawdzała strony internetowe i na wszelki wypadek kazała dostarczać sobie gazety. Tylko raz wspomniano o poszukiwaniach mordercy kuzynostwa, ale potem słuch o tym wydarzeniu zaginął.

- Nie! - krzyknął ktoś tuż nad jej uchem. Odwróciła się i ujrzała przerażonego Jacka Connely, patrzącego na ekran. Wyrwał jej myszkę z ręki i kliknął w jakiś nagłówek.

- Ej, ej, nie pozwalasz sobie na za dużo? Tutaj jest kolejka – rzekła z wyższością Marion. Chłopiec nawet nie zwrócił na nią uwagi.

Z wypiekami na policzkach czytał o zabójstwie nastolatki i mruczał pod nosem „nie, nie, nie”. Nerwowo zjechał na dół strony, gdzie umieszczono zdjęcie zamordowanej. Jack krzyknął przeraźliwie i wybuchnął płaczem. Zdjęcie przedstawiało niejaką Rose Stanley, szesnastolatkę z Baltimore. Dziewczyna miała czarne włosy, przepasane czerwoną bandaną, kolczyki w wardze, brwi i nosie, oraz wyjątkowo mocny makijaż. Jack ciągle powtarzał „nie, nie, nie!”. W salonie wszystkie oczy zwrócone były ku niemu. Chłopak zamachnął się i z całej siły uderzył pięścią w szklany ekran. W jednej chwili rozległ się straszliwy huk. Ktoś z przerażeniem wybiegł z salonu.

Marion odsunęła się na bezpieczną odległość, spodziewając się wybuchu starego ekranu CRT, a jak widziała na filmach, ten grat potrafi wywołać niezłą eksplozję. Jednak na szczęście tylko zniknął obraz i oderwało się sporo kabelków.

Jack opadł na kolana, a z jego oczu popłynęły łzy. Zakrył twarz rękoma i pochlipywał żałośnie. Powtarzał, jak zacięta płyta „nie, nie, nie, nie!”, dodając czasami „nie Rosie, nie, Rosie”. Marion wydawało się także, że usłyszała „jak on mógł”, co wyraźnie ją zaciekawiło, jednak nie była pewna, czy chłopiec wypowiedział takie słowa.

Chwilę potem eskorta, składająca się z czterech pielęgniarek, wzięła chłopca pod ramiona. Wcale nie protestował. Posłusznie dał się wynieść z salonu.

Marion niespecjalnie obchodziło to wydarzenie. Jasne, szkoda, tego małego świra, ale ludzie przychodzą i odchodzą. Nie ma powodu, by rozczulać się nad losem jakiegoś mało znaczącego dzieciaka.

Jack siedział w izolatce jakiś tydzień. A potem nawet nie pokazywał się w salonie. Ale Marion wciąż miała w głowie słowa „jak on mógł”. Obchodziło ją to, czy nie, była najzwyczajniej w świecie ciekawa.

Wszystko zmieniło się dokładnie półtora miesiąca od przyjęcia Marion do ośrodka.

W tym dniu dziewczyna zatrzymała się w drodze do gabinetu Conrada. Usłyszała podniesione głosy dochodzące z pomieszczenia. Jakaś kobieta krzyczała, wyraźnie bardzo rozjuszona. Marion, starając się nie robić żadnego hałasu, prześlizgnęła się obok drzwi i zerknęła w dziurkę od klucza.

Na środku gabinetu stała wysoka, czarnowłosa kobieta, ubrana w granatowy płaszcz, sięgający do samej ziemi. Miała perfekcyjnie ułożoną fryzurę i makijaż. Jaskrawoczerwone usta wyginały się w szyderczym uśmiechu, a duże, kocie oczy patrzyły na Conrada z wyższością. Mogła mieć najwyżej trzydzieści lat, na jej bladej twarzy nie odznaczała się żadna zmarszczka.

- ...tego robić. To było po prostu niesprawiedliwe, Valentino – rzekł Conrad, ze spokojem patrząc na kobietę. Valentina trzasnęła pięścią w blat i pochyliła się, by spojrzeć w oczy siedzącemu na krześle mężczyźnie.

- Niesprawiedliwe?! I kto to mówi? - Kobieta miała niski, aksamitny głos. - Czy to nie ja uczyłam cię, by zawsze, powtarzam, ZAWSZE, sprzątać swój bałagan? - ściszyła głos, tak, że Marion musiała niezwykle się wytężyć, by ją usłyszeć. Na pewno nie była Amerykanką. Miała brytyjski akcent. - A tymczasem chłopak chodzi po mieście i rozpowiada, że zaatakował go wampir! I na dodatek trafia przez to do psychiatryka, w którym dziwnym sposobem urzęduje rzeczony wampir! Uważasz, że to nie jest wystarczający powód do jego u s u n i ę c i a? - syknęła Valentina.

Marion wytrzeszczyła oczy, Poukładajmy to sobie. Istnieje na to wyjaśnienie. Jedzenie w ośrodku było napakowane halucynami. Możliwe też, że naprawdę jestem chora. Albo się przesłyszałam.

ALBO.

Nie... To niemożliwe... Są gwałciciele, mordercy, nekrofile, ale wampiry? Taak, jasne. Może jeszcze smoki?

Marion wyobraziła sobie Freddiego Mercury'ego, stojącego na łuskowatym grzbiecie smoka i śpiewającego „It's a dragon attack”, jednak szybko wygnała ten niedorzeczny obraz ze swojej głowy.

Najciszej jak mogła, odwróciła się na pięcie i spokojnym krokiem wyszła z korytarza, uznając, że najwyższy czas, by udać się do pielęgniarki po jakieś tabletki, czy cokolwiek, co mogłoby pomóc.

Dziewczyna zdrzemnęła się na sofie w salonie. Obudziła ją siostra Madeline, twierdząc, że Conrad czeka na nią w gabinecie. Marion uznała, że rozmowa mężczyzny z Valentiną, to był tylko przedziwny sen. W końcu, po co to roztrząsać.

- Wybacz za opóźnienie, miałem pewny problem ze... - przerwał. Zobaczył w głowie Marion siebie i Valentinę, rozmawiających o Jacku Connelym i Rose Stanley. Chwycił Marion za nadgarstki i spojrzał w oczy. - Zapomnij o tym – rzekł twardo.

Marion nie wiedziała, co ma zrobić. Nie wiedziała, co było bardziej przerażające. To, że Fern wiedział, o czym pomyślała, czy: „zapomnij o tym”. Dziewczyna oglądała parę popularnych seriali i z tego, co zobaczyła, wampiry potrafią zmuszać ludzi do robienia tego, co im rozkażą. Stop. Jakie wampiry?

Dziewczyna zamrugała oczami i uśmiechnęła się niewinnie, zupełnie jakby nic się nie stało. Z ulgą zauważyła, że Conrad z wytchnieniem wypuścił powietrze.

Zaraz, zaraz. Co to było? On myślał, że... Nie, to jest jakieś szaleństwo.

- Zatem... Na poprzednim spotkaniu napomknęłaś coś o swoich marzeniach. Myślałem, aby dzisiaj zrobić taki test – rzekł Conrad, rozpinając kołnierz koszuli. Marion zauważyła spływającą po jego czole szkarłatną kroplę. Boże, ja wariuję! Odwróciła wzrok i udała, że uważnie go słucha.

- Test? - spytała z zaciekawieniem. Jej głos brzmiał naturalnie, w odróżnieniu od głosu wampira.

- Tak, tak – odrzekł nerwowo, ocierając czerwoną kroplę z czoła. Zostawiła krwawy ślad na jego ręce. Marion szybko przeniosła wzrok na swoje dłonie, byleby tylko tego nie widzieć. Wampir wziął głęboki oddech. Sięgnął po niebieską teczkę i wyjął z niej kilka kart. Potasował je i położył obrazkiem do dołu. - Możesz wybrać jedną kartę. Są na nich potencjalnie najważniejsze wartości dla człowieka. Losuj i zobacz, co ci wypadnie.

Choć podsłuchana rozmowa powinna całkiem zniknąć z jej mózgu, tak się nie stało. Conrad był niepewny. Z jednej strony jego umiejętności jeszcze nigdy go nie zawiodły, a z drugiej... Wydawało mu się, że widzi strzępek dialogu między sobą a Valentiną, lecz nie był pewny, czy to nie jego umysł płata mu figle. W tej sytuacji mógł tylko liczyć na to, że dziewczyna po prostu pomyśli, iż się przesłyszała, albo trwać w przekonaniu o swoich niezawodnych mocach.

Marion popatrzyła ze zdziwieniem na karty. Co to, tarot? Z westchnieniem sięgnęła po trzecią kartę od lewej. Kątem oka ciągle patrzyła na zestresowanego Conrada.

Obrazek przedstawiał koronę królewską, a pod spodem pisało ładnymi, ozdobnymi literami: POTĘGA. Conrad wygiął usta i pokiwał głową w wyrazie aprobaty. Postanowił zachowywać się, jak gdyby nigdy nic. To było najlepsze wyjście.

- A teraz powiedz, jaką rolę w życiu człowieka odgrywa potęga – rzekł wampir.

Marion obróciła kartę w dłoni. Wpadła na genialny pomysł.

- Potęga? - Udała, że się zastanawia. - Wie pan co? Potęga to najważniejszy element w życiu. Nie ma osoby, która jej nie pragnie. Niech pan tylko pomyśli, gdyby tak... - Conrad zauważył złowieszczy błysk w jej oku. - Być silniejszym, mądrzejszym od ludzi? Nie wiem... - Teatralnie pogładziła sobie brodę kciukiem. - Na przykład wampiry. - Fern na sekundę wytrzeszczył oczy, jednak próbował nie okazywać strachu, choć każda część jego ciała kazała mu w tej chwili zakończyć żywot tej dziewczyny. - Są nieśmiertelne. Są silne. Mądre. Potrafią ukryć się przed ludźmi, by nikt ich nie zauważył. One są symbolem potęgi. Nie sądzi pan? - spytała Marion, uśmiechając się potulnie. Conrad poprawił krawat, zachowując pozory. A może to po prostu przypadek? Przecież nigdy nie mówiła, że nie pasjonują jej wampiry. Kogo ja chcę oszukać?

- Nigdy nie myślałem o tym w ten sposób, ale... - Podrapał się po głowie. - Jakby nie patrzeć są też symbolem śmierci. I zła. A zło to nie jest wartość dla człowieka. Zło to przestroga. Należy się go wystrzegać. - Mówił już spokojniej. Zauważywszy podniesione brwi dziewczyny, zatrzymał się na chwilę i pomyślał. Postanowił zmienić szybko temat. Znalazł odpowiednie słowa i wypowiedział je w szybkim tempie. - Wiesz, że źli ludzie, pomimo potęgi, bogactwa, zawsze umierają w samotności? I wtedy nic ci nie da pałac, willa, nawet korona królewska i władza nad Wielką Brytanią.

- Jednak lepiej się umiera z koroną na głowie - stwierdziła Marion. W zaistniałej sytuacji nawet nie zwrócił uwagi na obrzydliwe słowa dziewczyny.

Bez wątpienia przydałby się plan. Jednak, obiektywnie patrząc, jest to ośrodek psychiatryczny. Nagromadzenie ludzi szalonych. Niejeden „widział” wilkołaki, wampiry czy czarodziei. I niejeden był na tyle głupi, by rozgłaszać to całemu światu. Ale Conrad uważał, że Marion tego nie zrobi. Bo dobrze wie, jak skończy.

Po raz pierwszy od dawna, wampir nie wiedział, co robić.

I dlaczego tak obawiał się zwykłej śmiertelniczki?

________________________ 

I oto jest, najdłuższy ze wszystkich rozdziałów. Nie wiem, co o nim myśleć, jednak wydaje mi się, ze nie był najgorszy. Aha, i postanowiłam nie rozczulać się nad wszystkimi wydarzeniami w ośrodku, przechodzę do rzeczy. Jeszcze z 3-4 rozdziały i koniec psychiatryka, bo i tak czekają nas jeszcze wydarzenia po ośrodku. Szkic tej księgi ma jakieś 25 rozdziałów. Nadal myślę, czy ich nie połączyć i nie skrócić, by szybciej przejść do księgi drugiej, moim zdaniem, lepszej.

Koniec Supernatural. Nie wiem, na co mam czekać w piątki. Ja chce już ósmy sezooon : /

WYDAJE MI SIĘ, że w tym rozdziale nie ma błędów. To znaczy, sprawdzałam go chyba trzy razy, i poprawiałam. Planuję tak zrobić z poprzednimi, a potem może zgłoszę bloga do oceny. Się zobaczy :}. 

Pozdrawiam! 

EDIT. Po wielu dniach od rozpoczęcia pisania tej księgi, wymyśliłam dla niej tytuł. Uważam, że ''Inicjacja'', idealnie oddaje charakter tej części.