Rozdział IX: Paragnomen

♫♫♫

Marion coraz częściej myślała o morderstwie. Dziwne wydawało jej się, iż nie pamiętała z tego prawie nic. Miała krótkie przebłyski, jak Matt leżący na podłodze, czy ona sama przedzierająca się przez krzewiaste zarośla. Caroline pamiętała wyjątkowo dobrze. Mogła wyodrębnić każdy szczegół, do czasu aż Matt pojawił się w drzwiach przyczepy. Nawet nie wiedziała już, co mu zrobiła. Po prostu nie pamiętała. Tak jakby miała zasłonięte oczy.

Jednak nie rozumiała siebie. Wprawdzie nie napadały ją wyrzuty sumienia, ale nie mogła sobie przypomnieć momentu, w którym zdecydowała się zabić Matta. Miała pustkę w głowie. I dlaczego? Może nie była aniołkiem, ale nigdy nie napadała ją ochota, by pozbawić kogoś życia.

Zabić człowieka, z zimną krwią. Przecież to było bezsensowne. I teraz to do niej docierało. Zabijając Matta narobiła sobie jeszcze większych kłopotów. Przecież równie dobrze mogła udawać wariatkę, po tym jak nieumyślnie zabiła Caroline! Tak, czy inaczej skończyłaby tutaj. Dlaczego o tym nie pomyślała?

Powoli przyzwyczajała się do monotonnego trybu życia w ośrodku. Posłusznie chodziła na wszystkie zajęcia, nie sprawiała kłopotów, zupełnie jak nie ona.

Ta dziwna rozmowa nie dawała jej spokoju. Analizowała każde słowo, które udało jej się zapamiętać. Nie dochodziła do zbyt budujących wniosków, jednak miała pewność, że skoro ta kobieta odwiedziła Conrada, to musiało być coś poważnego.

Oczywiście, że chodziło o Jacka Connely. Wystarczyło tylko połączyć jego słowa ze słowami Valentiny, i wszystko stawało się jasne. Problemem było to, że nie chcieli wypuścić chłopca z izolatki. Marion przysięgła sobie, że wydobędzie z niego informacje. Za wszelką cenę. Nie było innego wyjścia.

Dzisiaj był czwartek. Dzień odwiedzin. Marion nie spodziewała się tłoku, niby kto martwił się o jej samopoczucie? Matka była „chora”, ojciec mieszkał za daleko. A Sam? Sam uważał, że pisanie do niej esemesów załatwiało sprawę. Mogła spodziewać się jedynie Alexandra, ponieważ poprosiła go o przywiezienie kilku płyt Led Zeppelin. Nie, to wcale jej nie przeszkadzało. Nie potrzebowała takiej ilości zainteresowania, czy broń Boże, współczucia. Zabawnie było patrzeć, jak ludzie krzywili się i rzucali sobie przerażone spojrzenia, gdy przechodziła. Tak było w szpitalu, kiedy przyszła spakować swoje rzeczy. Chyba nie było osoby, która nie zobaczyłaby jej „szatańskiego” dzieła. Dziewczyna nie wiedziała, jak to nazwać. Czuła się wtedy, jakby miała przewagę nad wszystkimi. Bali się jej. I to było piękne.

Teraz oczywiście musiała radzić sobie bez tej przewagi, bo w psychiatryku każdy był potencjalnym mordercą, samobójcą i Bóg wie, czym jeszcze. Mimo że nieco wyprowadzał ją z równowagi fakt, iż nikt nie zwraca na nią większej uwagi, to w sumie była zadowolona. W końcu osiągnęła to, co chciała.

I brak towarzystwa jej nie nękał. Przecież nikt nie fatygowałby się do odwiedzin wariatki.

Przechadzając się po korytarzach ośrodka, Marion myślała o tym, jak mogłaby dostać się do Jacka. Próbowała najzwyczajniej w świecie odwiedzić go w izolatce, jednak odesłano ją z kwitkiem. Nie zakradłaby się tam, ponieważ cały czas był pilnowany.

Kolorowe ściany sprawiały wrażenie jakiegoś psychodelicznego graffiti. Niektóre kształty mimowolnie zlewały się ze sobą, tworząc przerażające obrazy. Było w tym coś niepokojącego. Jakby kolory przesuwały się po nawierzchni, w jakimś obrzydliwym tańcu. Marion nie mogła na to patrzeć. Wydawało jej się, ze ściany żyły. Wyobrażała sobie, jak różnobarwne potwory wychodziły na środek korytarza, otwierały każde drzwi, wyciągały z pokojów przerażonych psycholi, po czym pożerały ich żywcem. Obraz był na tyle realny, że niemalże czuła swąd dymu, unoszącego się ponad głowami monstrów. Nawet słyszała ich świszczące oddechy i złowieszcze pomruki. Zaczynała sądzić, że sama stała się wariatką.

Odczuwała dziwną niemoc. Jak ktoś, kto oglądając horror, nie mógł zamknąć oczy, by pominąć wyjątkowo straszną i brutalną scenę.

Korytarz zdawał się wydłużać. Był niczym niekończący się tunel, pełen pustych, białych drzwi. Marion zamrugała szybko oczami, by odzyskać ostrość widzenia. Obrazy nadal zlewały się ze sobą. Dziewczyna przyłożyła dłoń do skroni.

Chwiejącym się krokiem doszła do ławki, znajdującej się obok gabinetu pielęgniarskiego. Opadła na nią i złapała się za głowę. Przymknęła na chwilę oczy, czuła się naprawdę źle. Jakby nie spała przynajmniej trzy noce.

Podniosła wzrok, lecz obraz się nie zmienił. Teraz zdawał się pulsować jakimś złowieszczym blaskiem. Marion przetarła pięściami oczy.

Wstała i oparła się o ścianę.

- Co się dzieje... - szepnęła do siebie.

Nagle na końcu korytarza pojawił się wielki, czarny pies. Miał bardzo długą sierść i żarzące się, złote, oczy. Jego szyja była owinięta łańcuchem, na którym można było zauważyć zaschniętą krew.

Dziewczyna wytrzeszczyła oczy i zrobiła krok w tył. Pies zawarczał złowrogo i przesunął się nieznacznie. Chrzęst łańcucha wydawał się odbijać echem po całym korytarzu. Ukazał kły, ostre jak brzytwy, w grymasie, który mógł uchodzić nawet za uśmiech. Od jego pyska, aż po ziemie ściekały strużki krwi, brudząc nienagannie czyste kafelki.

Dziewczyna wrzasnęła przeraźliwie i rzuciła się do ucieczki. Pies niczym strzała przemknął przez całą długość korytarza, doganiając Marion. Krzyknęła ponownie, gdy poczuła odrażający odór, zbliżający się do niej. Nie mogła znieść tego szczęku łańcucha. Wydawał się wypełniać każdą część jej umysłu. Jej nogi pracowały z największym wysiłkiem, jednak sprawiały wrażenie strasznie ciężkich, zupełnie jakby biegła przez smołę. Obcisłe dżinsy uniemożliwiały wykonywanie większych kroków. Mimo to biegła, i czuła się prawie jak tej pamiętnej, marcowej nocy. Tylko, że teraz nie czuła niesamowitej adrenaliny wypełniającej każdy jej mięsień, i zmuszającej do nadludzkich czynności. Czuła otępienie. Jakby wpół śniła, albo jakby zaklinowała się gdzieś między dwoma światami.

Już nic nie widziała. Trzeźwe myślenie zostało całkowicie przysłonięte przez strach przed tym stworzeniem. Biegła, chociaż nie wiedziała, gdzie jest. Oddech miała płytki i świszczący, a jej nogi jakby wypełniły się cementem. Niekontrolowane łzy pociekły po jej policzkach. Serce tłukło się w jej piersi, jakby za chwilę miało połamać żebra. Odwróciła się i zobaczyła, że pies był coraz bliżej. Dzieliły go od niej jakieś dwa metry. Wydała z siebie płaczliwy krzyk i, chociaż coraz ciężej było jej wykonać jakikolwiek ruch, przyspieszyła, wymachując chaotycznie rękami.

Przebiegła przez przejście służbowe, zatrzaskując za sobą drzwi. Odwróciła się. Nikogo tu nie było. Dziewczyna odetchnęła z ulgą. Złapała się za gardło i odkaszlnęła. Upadła ze zmęczenia na kolana i ścisnęła w rękach kosmyki blond włosów. Oddychała bardzo szybko i głośno, wciąż nie pozbywając się świszczącego odgłosu. Przerażonym wzrokiem lustrowała każdy kawałek korytarza. Wszystko było białe. Drzwi, ściany, podłoga, sufit... Wszystko.

Niespodziewanie coś szarpnęło za nogawkę jej spodni. Dziewczyna upadła twarzą na kafelki, boleśnie uderzając się w nos. Usłyszała mrożący krew w żyłach chrzęst. I ten dźwięk wydawał się istnieć jakby w innym świecie. Odgrodzonym grubym murem od tego szaleństwa. Na nieskazitelnej bieli rozproszyły się kropelki krwi. Marion pisnęła z bólu. Obróciła tylko głowę i zobaczyła, że do jej kostki przywiązany był łańcuch, który...

Dziewczyna wydała z siebie wrzask przerażenia. Łańcuch oplatał jej kość, całkowicie pozbawioną skóry. Nie było tam ani kropli krwi. I, co dziwniejsze, nie czuła bólu. Ogniwa ciągnęły się w nieskończoność. Marion szarpała się, wyrywała i krzyczała ze wszystkich sił. Próbowała podnieść się do pozycji siedzącej, ale łańcuch szarpnął nią tak mocno, że przez chwilę uniosła się w powietrze, po czym jej głowa wygięła się pod nienaturalnym kątem i z wielkim impetem łupnęła o ceramiczne płytki.

Czuła się, jakby jej głowa ważyła ze sto kilogramów. Coś miarowo pikało. Marion otworzyła oczy i uświadomiła sobie, że nie może się ruszać. Między oczami miała jakiś bandaż. Była w nieznanej sobie sali. Kremowe ściany, białe płytki. Mnóstwo dziwnych elektronicznych maszyn przy jej łóżku. I jeden fotel.

Próbowała podnieść ręce, ale ze zdumieniem odkryła, że przypięto ja skórzanymi pasami do łóżka.

- Co jest do kurwy?! - wrzasnęła, chcąc, by wszyscy ją usłyszeli. Ten pies mógł w każdej chwili po nią wrócić. W mgnieniu oka w drzwiach stanęła pielęgniarka z jakimś notesem w ręce. Popatrzyła na Marion ze zdumieniem.

- Panienka chce może coś do picia? - spytała niewinnym głosikiem.

- Nie, kurwa! Przyprowadź mi tu Conrada, teraz! - wrzasnęła na całe gardło dziewczyna. Wiedziała, że Fern był jedyną osobą, która mogłaby jej uwierzyć. On nie uważał jej za wariatkę. Przecież wiedział, że to jeden wielki podstęp zaaranżowany przez dziewczynę.

Marion była tak przerażona, że na chwilę zapomniała, o tym, kim podobno był Conrad. No, prawdopodobnie był. Skoro czarny pies prawie ją zabił, w biały dzień, w pilnie strzeżonym ośrodku, to dlaczego niby wampiry nie miałyby istnieć? W każdym razie, to wykraczało poza granice jej ograniczonej wyobraźni.

Marion próbowała się uspokoić. Psatuniemapsatuniemapsatuniema. Zamknęła na chwilę oczy, pogrążając się w myślach. Co to w ogóle było?

Nagle uświadomiła sobie coś przerażającego. Nie miała pojęcia, co tu robiła. Nie wiedziała z jakiego powodu się tu znalazła. Jakby wyczyszczono jej pamięć od momentu wyjścia z domu w marcowy wieczór, aż do przyjęcia do ośrodka. Zupełna pustka. Było w tym coś cudownego, jakby pozbyła się trucizny, która powoli rozprzestrzeniała się po jej ciele.

Nie. To zdecydowanie nie był powód do radości. To nienormalne.

Rozległy się kroki na korytarzu, a zaraz potem do pomieszczenia wszedł Conrad. Ubrany w białą koszulkę, dżinsową kurtkę i czarne spodnie, wyglądał jeszcze młodziej niż zwykle. Ktoś mógłby pomyśleć, że Marion, ze swoją zmęczoną, bezbarwną twarzą i sińcami pod oczami, była starsza niż on.

Wampir zajął miejsce na fotelu i wyczekująco spojrzał na Marion. Dziewczyna zmierzyła go krótkim spojrzeniem i przeniosła wzrok na pielęgniarkę, wciąż stojącą przy drzwiach.

- Ona ma wyjść – rozkazała Marion. Conrad uniósł brwi i wzruszył ramionami.

- Lacey, jeśli mogłabyś... - Pielęgniarka bez słowa protestu zamknęła drzwi i wyszła.

Marion szarpnęła z całych sił rękoma.

- Nie radziłbym. Zaraz odłączysz sobie kroplówkę – stwierdził spokojnie, wskazując na rurkę, wypełnioną płynem, ciągnącą się od wenflonu, do butli z kroplówką. Marion prychnęła.

- Pierdolę to! Nie potrzebuję jej. Odepnij mnie od tego! - krzyknęła, nadal okropnie się wyrywając. Wampir splótł dłonie i pokręcił przecząco głową. Marion spojrzała na niego z urazą.

- Chciałaś mnie widzieć. Zakładam, że masz coś ważnego do powiedzenia – powiedział Conrad. Znów nie widział w jej umyśle nic, co mogłoby dać choć znikome pojęcie, o tym, co zaszło. Irytujące.

Dziewczyna dała za wygraną i usiadła spokojnie. Teraz najważniejszym było powiadomienie go o tym, co zaszło.

- Musisz mi pomóc – wyznała rozpaczliwym tonem. - Ty mi uwierzysz. Oni mają mnie za wariatkę – stwierdziła. Przełknęła głośno ślinę. Była wystraszona. Nie umknęło to uwadze Conrada. Przyjrzał jej się badawczo.

- Więc o co chodzi? - spytał, skrywając ciekawość. Pierwszy raz, odkąd ją poznał, bała się. Był to prawdziwy strach, nie jakaś imitacja. Wyczuwał każde fałszywe uczucie, każdy impuls przepływał przez jego umysł z zawrotną szybkością. W tym momencie Marion była autentycznie przerażona. Kompletnie do siebie niepodobna.

Dziewczyna na chwilę odwróciła wzrok. Bez względu na to, jak niedorzecznie i idiotycznie miało to zabrzmieć, musiała to powiedzieć. Z najwyższą chęcią po prostu wróciłaby do domu, usiadła z Samem przed telewizorem i oglądała American Pie, jak za dawnych czasów. Bo to, co się tu działo, wyraźnie ją przerosło. Pierwszy raz wprost marzyła o tym, by się stąd wyrwać.

- Tu... tu jest potwór – wyznała bez ogródek. Conrad zrobił zdumione spojrzenie. Tak naprawdę, on sam się przestraszył. Był pewien, że chodziło o niego. Marion, widząc jego minę, kontynuowała: - Tak! Naprawdę! Wielki, czarny pies i miał, te... - przystanęła i skierowała głowę w dół, jakby pokazując na szyję. - No te... łańcuchy! Miał łańcuchy na szyi! - krzyknęła przerażonym głosem. Conrad uspokoił ją machnięciem ręki. Zauważyła lekki uśmieszek na jego twarzy, - Dlaczego jesteś tak spokojny! To nie jest śmieszne! On chce mnie zabić i... I... i był cały we krwi! - Conrad milczał jak zaklęty, bacznie się jej przyglądając.

Dziewczyna znów szarpnęła rękoma i wrzasnęła z frustracją.

- Po... mórz... mi! - krzyknęła urywanym głosem. Conrad nadal siedział w miejscu i nie odzywał się ani słowem. - Kurwaaa! - Tym razem tak gwałtownie zarzuciła ręką, że skórzana sprzączka paska odpięła się, uwalniając jej prawą rękę. Dziewczyna po chwili miała wolne już obie dłonie. Pomasowała sobie nadgarstki, po czym przekręciła się na łóżku i postawiła nagie stopy na zimnej posadzce.

- Nigdzie nie pójdziesz – stwierdził twardo Conrad. Marion spojrzała na niego z rozbawieniem i zaczęła ubierać buty, stojące w nogach łóżka. Wampir wstał z miejsca. - Marion. Nigdzie nie pójdziesz – powtórzył. W jego głosie dało się wyczuć chłodną srogość. Siła jego głosu jakby przygwoździła ją do posłania, sprawiając, że ręka zawisła w połowie drogi do sznurowadła.

Zlustrowała go bezradnym spojrzeniem. Conrad zdumiał się, bo w jej oczach zobaczył łzy. Najprawdziwsze łzy.

- Błagam pomóż mi – powiedziała płaczliwym głosem. Łza spłynęła po jej policzku, ale szybko ją otarła. - To wróci, błagam... błagam... - dodała, zaciskając zęby ze złości.

Po tych słowach jej głowa zawisła bezradnie skierowana na dół. Zakryła dłońmi twarz.

- Czy przed trafieniem do ośrodka wydarzyło ci się coś, czego nie potrafisz wyjaśnić, co zdumiewa cię, i czego nigdy w życiu nie zrobiłaś? - spytał niespodziewanie Conrad. Marion podniosła głowę i zdumiona popatrzyła na wampira.

- Nie wiem. Nic nie pamiętam... jeszcze wczoraj pamiętałam, ale... - Jej wzrok zawisł gdzieś w przestrzeni, jakby mgła spowiła jej oczy. Pokręciła bezradnie głową. - Pomóż mi. Błagam. To jedy...

Rozległo się ciche pukanie, a zaraz potem do sali wszedł lekarz, rzucając Conradowi wymowne spojrzenie. Wampir poprawił kurtkę, wstał i szepnął coś do doktora. Ten pokiwał głową i wyszedł.

- Jeśli wybaczysz...

- Nawet nie waż się wychodzić! - krzyknęła, ale Fern już stał w progu sali. - Nie! - zaprzeczyła przeraźliwie. Ukryła głowę w miękkiej pierzynie i uderzyła w nią pięścią.

Usłyszała, że doktor i Conrad rozmawiają na korytarzu. Podniosła głowę, próbując coś usłyszeć, ale niestety okazało się to niemożliwe. Dziewczyna w jednej chwili wynurzyła się spod puszystej kołdry i szarpnęła za przezroczystą rurkę, sprawiając, że ta odłączyła się do wenflonu. Najciszej jak mogła podeszła do drzwi i przystawiła do nich ucho.

- ...em diagnozę. Na razie to tylko domysły, ale wszystkie objawy na to wskazują – powiedział Fern, opanowanym głosem. - Szczątkowa anhedonia, silne omamy wzrokowe i słuchowe, zaburzenia pamięci, uboga mimika – wyliczał Conrad. Marion zmarszczyła brwi. - Podejrzewam wystąpienie paragnomenu. I wyraźnie oznaki osobowości antyspołecznej. - Dziewczyna wytrzeszczyła oczy i jeszcze bardziej wytężyła słuch. - Obserwuję każdy jej krok od czasu przyjazdu, a dzisiejszy wieczór to apogeum. To objawy występujące u schizofreników. Sądzę, że...

Marion z impetem kopnęła w drzwi, sprawiając, że niemal wypadły z zawiasów. Nieco zdziwiona swoją siłą, ale niewątpliwie usatysfakcjonowana, stanęła przed zdumionym doktorem i jak zwykle spokojnym Conradem. Przez rozczochrane włosy, brak makijażu i długą, białą koszulę, wyglądała dosyć żałośnie i nieco przerażająco.

- NIE JESTEM KURWA WARIATKĄ! - wrzasnęła, odmienionym, gardłowym głosem i rzuciła się do ucieczki przez długi, biały korytarz. Ze zdumieniem odkryła, że była już noc. Przytłumione blask lamp, dawały niewiele światła. Niektóre migały nierównomiernie, tworząc upiorny klimat.

I znów biegła. Wyczerpana do cna, uciekała przed nieuniknionym. Nawet gdyby chciała się wydostać, nie starczyłoby jej siły na przebycie tak odległej drogi do wyjścia. Poza tym, wszystko zostało już zamknięte na cztery spusty.

Przystanęła, czując, że nie może złapać tchu. Wzięła parę głębokich oddechów i z przerażeniem stwierdziła, że znajdowała się w tym samym miejscu, w którym niedawno zaatakował ją pies. Stała pośrodku korytarza, bose stopy marzły na zimnych kafelkach. Dusiło ją w gardle. Czuła przerażenie i dziwną bezradność. Nie wierzy mi.

Tęczówki biegały od kąta do kąta, starając wychwycić choćby strzępek nienormalności. Naprawdę dawno się nie bała. Jakby cały strach, który gromadził się przez miesiące, eksplodował w tym momencie z wielokrotną siłą.

Nagle poczuła czyjąś dłoń na ramieniu. Wrzasnęła z przestrachem, strącając ją, jednak nawet nie zdążyła zrobić kroku, bo silne ramię objęło ją, uniemożliwiając zrobienie jakiegokolwiek ruchu.

- Spokojnie. Nic ci się nie stanie. - Głos Conrada usłyszała jakby przez mgłę.

________________________

Wow, aż tydzień nic nie publikowałam xd. Tak poważnie, to... Kurde nic mi się nie chce, nawet nie mam siły poprawiać całej masy błędów i dlatego tak zwlekałam z tym rozdziałem. Jeśli ktoś miał jakiekolwiek wątpliwości, ze psychiatryk nie jest miejscem dla Marion, to ostatecznie je rozwiałam.

Co do samego rozdziału – starałam się, chyba najbardziej dotychczas. Jeśli nie liczyć przemiany.

Chcę, naprawdę chcę poprawić wszystkie rozdziały, ale kurde, no jestem zbyt wielkim leniem. W weekend się za to zabiorę. 

Do "bohaterów" dodałam dwie nowe postaci.