Rozdział X: Z błękitu w czerń

♫♫♫

Sen nie nadchodził. W głowie formowały się przerażające myśli, które nie dawały Marion zmrużyć oka. Mogła być trzecia nad ranem, ale nie była tego pewna. Skomplikowana aparatura medyczna wydawała denerwujące dźwięki, co chwila pikając, to głośniej, to ciszej.

Pot wstąpił na jej czoło. Było strasznie gorąco, pierzyna zaciągnięta została pod brodę. Gorączka nie przechodziła. Przeciwnie – dziewczyna czuła się jeszcze gorzej, i jeszcze bardziej beznadziejnie.

Niesamowicie dziwnym wydawał jej się fakt, że nie odczuwała strachu. Jakby cały wczorajszy dzień był tylko czyimś wspomnieniem. Pamiętała to okropne uczucie paniki i bezradności. Pamiętała do pewnego momentu. Obudziła się w łóżku, z czystym, względnie trzeźwym umysłem, może nieco przyćmionym, ale niewątpliwie zdolnym do działania.

Nie wiedziała, co było tego przyczyną. Mimo to, jednak nie lekceważyła całego zdarzenia. O nie, kto jak kto, ale ona wariatką nie była. Miała wszystko pod kontrolą, przecież była tu na własne życzenie. Wszystko zdarzyło się naprawdę.

I wszystko niespodziewanie odeszło z błękitu w czerń¹.

To, co było jasne, stało się niezrozumiałe. Zaprzepaszczono wszystko w co wierzyła. Świat wydawał się teraz wielką czarną dziurą. Może i tak było. Może żyjemy zaledwie w przedsmaku. Może by sięgnąć głębiej trzeba... upaść.

A co, jeżeli ludzi nazywano „wariatami”, bo po prostu widzieli więcej od „normalnych”? Może w ogóle nie istnieją żadne choroby psychiczne. Może to po prostu zmiana pola widzenia. Coś podobnego do widzenia w ciemności.

Kot widział w ciemności, ale człowiek nie. I było to dla niego frustrujące. Ale w gruncie rzeczy kot był tylko zwierzęciem o większych możliwościach. I było to dla ludzi dosyć zrozumiane. Kot widział w nocy, bo Bóg tak chciał. A jeśli nie Bóg, to ewolucja. Tak było i już.

Załóżmy, że jeden człowiek widziałby w ciemnościach. I co w tym złego? A to, że inni byliby zazdrości. I to, że człowiek tego nie potrafił. Bóg nie obdarzył go tą umiejętnością. Ewolucja nie sprawiła, iż ludzkie oczy zyskały tę cechę.

W tej sytuacji szaleni naukowcy, przekonani o własnej nieomylności, zapragnęliby tego, ale nie mogąc tego dostać, okrzyknęliby to kolejną mutacją spowodowaną przez szkodliwe promieniowanie, czy inne bzdury.

Zapewne człowiek ten wylądowałby w domu wariatów. Bo bycie wyjątkowym w dzisiejszym świecie równa się bycie chorym psychicznie. Nocne obrazy napawałyby go przerażeniem. Widziałby rzeczy, których zwykli ludzie dostrzec nie mogli. I to by go zniszczyło.

Przekonanie, że był inny.

Nie wyjątkowy.

Po prostu dziwny. Szalony. Chory.

Czy to właśnie sprawiało, że zdrowi ludzie z dnia na dzień stawali się „nienormalni”? Z powodu swojej niepowtarzalności? I świadomości istnienia rzeczy, w które nikt by im nie uwierzył? Może oni tylko czekali, by ktoś ich wysłuchał.

Niemniej teraz sama była bliżej krawędzi. Czuła, że wystarczy lekki podmuch, by całkowicie odpłynąć. By zanurzyć się w tajemnice, o których filozofowie bali się śnić. By dołączyć do w y j ą t k o w y c h. Do tych, którzy wiedzieli.

Nie miała pojęcia, czy zasnęła, czy po prostu trwała w bezruchu do świtu. Jednak skłaniała się do tego pierwszego, ponieważ rankiem poczuła na swych nogach jakiś niezidentyfikowany ciężar, który wymusił na niej pobudkę.

Uchyliła lekko powieki i dostrzegła czarnego psa. Nie mogła wydobyć głosu z gardła. Ścisnęło ją okropne uczucie przerażenia, paraliżujące całe jej ciało, uniemożliwiające wezwanie pomocy.

Jednak tym razem było zupełnie inaczej. Zwierzę wydało jej się nierealne. Tamten wilczur był namacalny, słyszała jego chrapliwe warczenie, niemalże czuła ukłucie jego kłów, z dziwną delikatnością przebijających jej skórę, choć nic takiego bez wątpienia się nie wydarzyła. Tamten pies żył. Był jedną z najprawdziwszych rzeczy, jakie kiedykolwiek widziała. Ten tutaj wydawał się tylko marną podróbką.

Różnił się, niewątpliwie był mniejszy, nie miał łańcucha i gdyby jej nie przerażał, zapewne uznałaby go za zwykłego wilczura.

Wtem stało się coś niesamowitego. Kontury psa jakby rozświetliły pomieszczenie, pozostawiając po sobie żółtawą łunę. Kształt zwierzęcia z sekundy na sekundę bladł, tracił barwy, aż w końcu rozpłynął się w powietrzu.

Marion siedziała na łóżku z otwartymi ustami i wytrzeszczonymi oczami jakieś dziesięć minut, zanim dotarło do niej to, co zobaczyła. Potem napadło ją tylko głębokie uniesienie i triumf.

Dziewczyna wygięła usta w uśmiechu. To proste. Po prostu klimat tego miejsca działał na nią niczym stare, dobre LSD. Chyba nawet gdzieś o tym czytała.

Niektórzy byli podatni na takie doznania. Widać, ona również, choć nigdy by tego nie podejrzewała. Jakie to typowe. Z kim przystajesz, tym się stajesz. Przecież to oczywiste, ze nie mogła wyjść stąd bez uszczerbku na umyśle. Samo otoczenie psycholi sprawiało, ze czuła się nieswojo. Wystarczy tylko dodać psychodeliczny wystrój, brak towarzystwa i oto, co wychodziło. Jakieś dziwne halucynacje. A wszystko zniknęło, gdy tylko uświadomiła sobie, co się działo.

To wytłumaczenie napawało ją optymizmem i wyjątkowo szybko przekonała się do bezkresnej wiary w swoje słowa. A każda myśl, która nawiedziła ją tej bezsennej nocy, wydała się bełkotem szaleńca.

Wypuszczono ją w południe. Zapisano nowe, kolorowe pigułki. Nie mogli powiedzieć jej o podejrzeniach, jakie mieli w związku z opinią Conrada, ponieważ nie mieli stuprocentowej pewności. Chociaż było to zaledwie formalnością. Oficjalny papierek i powiadomienie opiekuna.

Gdy z ust Conrada padło słowo „schizofrenia”, dziewczyna poczuła tylko drgania przechodzące od stóp do głów i niedowierzanie.

Co za idiotyzm. Naprawdę zawiodła się na swoim terapeucie. Uważała go za jedynego zdrowego na umyśle w tym chorym miejscu. Chyba się myliła. Schizofrenia? Teraz samo to słowo wywoływało u niej pobłażliwy uśmieszek.

Powiedziano jej, że czeka ją kilka „specjalnych” sesji z Conradem. Pierwsza czekała ją już po obiedzie. Mimo wszystko była bardzo ciekawa na czym polegać będą te spotkania. Chociaż wiedziała, iż to całkowita strata czasu, zależało jej, by wybić im z głowy tą teorię ze schizofrenią. Jeszcze przetrzymaliby ją dłużej niż umowne trzy miesiące, a tego na pewno by nie chciała.

Stołówka była miejscem wyjątkowo przygnębiającym i obskurnym. Ściany pokryte brązową, zarysowaną boazerią, podłoga wyłożona wytartym linoleum. Odrapane, sklecone byle jak z lipowego drewna, stoliki, pokryte zostały ceratami, wyjątkowo brudnymi, przypalonymi tu i ówdzie. Kraciasta tekstura miała chyba za zadanie odwracać uwagę od okropnego stanu nakrycia, jednak nieskutecznie. Krzesła były wyjątkowo niewygodne, uginające się pod ciężarem osób o większych gabarytach, i skrzypiące niemiłosiernie za każdym razem, gdy ktoś na nich usiadł. Przy każdym stole przystawiono cztery krzesełka, jednak pacjenci często po prostu dosiadali się do miejsca, w którym aktualnie najwięcej się działo.

A działo się wiele.

Jak nie dziecinne „bitwy na jedzenie”, to jakiś świr wbił widelec w dłoń swojego kolegi, a kiedyś nawet jedna osoba wylądowała w skrzydle szpitalnym, po tym, jak ktoś potłukł jej talerz na głowie.

Często jednak po prostu rozprawiali o swoich „przygodach” (większość z nich Marion znała z książek o Harrym Potterze, ale nie miała ochoty uświadamiać tych świrów), rozprawiali o polityce, co ogromnie śmieszyło dziewczynę. Niektórzy snuli plany na przyszłość, które wydawały jej się tak nierealne, że aż komiczne.

Jednakże ona zawsze siedziała sama. Z własnej, nieprzymuszonej woli. Patrzyli na nią z ukosa, a ona posyłała im spojrzenie pełne niechęci. Przynajmniej nie musiała być skazana na ich towarzystwo.

Jedzenie było wprost obrzydliwe. Grzebała widelcem w talerzu spaghetti, niechętnie spoglądając na niedogotowany makaron i niemalże surowe mięso. Zbierało jej się na wymioty. Ze wstrętem odsunęła od siebie talerz i splotła ręce na piersiach.

Nagle świry siedzące przy stoliku na wejściu, zaczęły wygwizdywać, a w powietrzu przefrunęło nieco makaronu i wpół zjedzone kromki chleba. Marion zaczęła wzrokiem szukać źródła tego zamieszania.

Zobaczyła, że do stołówki wszedł nie kto inny, a Jack Connely. Jak zwykle, wymizerniały, z przydługimi włosami i bardzo wydatnymi kośćmi policzkowymi. Ubrany był w dżinsy, za duże na niego o kilka rozmiarów, ściągnięte paskiem, co dawało naprawdę komiczny efekt. Brązowa koszulka na szerokich ramiączkach zwisała na nim, niczym na szkielecie. Przeraziła się, gdy ujrzała okropnie odstające obojczyki i wychudzone kości klatki piersiowej.

Gdy skibka chleba uderzyła w tył jego głowy, odwrócił się i pokazał świrom środkowy palec. Marion nie wiedziała czemu, ale wydało jej się to bardzo zabawne.

Nie wiedziała, dlaczego psychole tak nie lubili tego chłopca i mogłaby nawet go obronić, gdyby nie to, że kompletnie jej to zwisało. Przynajmniej wypuścili go z izolatki i wreszcie będzie mogła z nim porozmawiać.

Jednak teraz zmuszona była opuścić stołówkę i udać się do gabinetu Conrada.

Pomieszczenie, jak zwykle, oświetlone przez kilka lamp, choć było dopiero popołudnie, wydawało się emanować dziwnym blaskiem, jakby gabinet znajdował się w innym wymiarze. Ciężkie, ciemne kotary szczelnie zakrywały każdą szczelinę, przez z którą mogłoby dostać się słońce, jednak mimo to, biurko Conrada stało za zdobnym parawanem, oświetlone lampką nocną.

On wyglądał jeszcze bardziej olśniewająco, niż zwykle. Zazwyczaj ubrany we wręcz młodzieżowe zestawienia ubrań, dzisiaj miał na sobie elegancki garnitur. Tkanina błyszczała, oświetlana przez lampy. A każde zagięcie na materiale wydawało się dziewczynie zrobione celowo. Poza tym jego twarz wprost promieniowała. Biała niczym marmur, była z pewnością pierwszą rzeczą, jaką człowiek zauważyłby w pokoju. Conrad zdawał się być świadomym aury, jaką roztaczał.

Marion zajęła swoje stałe miejsce i popatrzyła na niego wyczekująco. Podpierał ręce na sporej stercie papierów. Oczy wlepiał prosto w jej tęczówki, okropnie ją dekoncentrując.

Nie odzywał się ani słowem. Marion założyła nogę na nogę i zaczęła nucić pod nosem: Sweet Child O' Mine”. Conrad nie ruszał się z miejsca. Krępująca cisza zdawała się być namacalna. Marion niemalże czuła, jak spojrzenie Ferna parzy jej skórę.

Po jakiś dziesięciu minutach, Marion nadal siedziała na swoim miejscu, a Conrad nadal wpatrywał się w nią intensywnie. Wzniosła oczy ku niebu.

- Masz zamiar zacząć? - spytała ze zniecierpliwieniem i rozdrażnieniem. Wampir zrobił triumfalną minę i odrzekł:

- Bardzo dobrze.

- Co bardzo dobrze?

- Możemy zaczynać. - Widząc zdumione spojrzenie dziewczyny dodał: - To był dobry start.

Uznała, że po prostu nie ma siły dociekać, o co mu chodziło.

Conrad poklepał dłonią stertę papierów, leżącą na biurku.

- Widzisz to? To pewna bardzo ciekawa historia. Pisana przez chłopca mniej więcej w twoim wieku.

Przysunął kartki do niej i spojrzał wyczekująco.

- I co... Ja mam to przeczytać? - spytała z rozbawieniem.

- Cóż, właściwie, byłbym bardzo zadowolony gdybyś to zrobiła. Obiecuję ci, ze nie pożałujesz – rzekł pewnie. Wyjął z szuflady spinacz i połączył ze sobą papiery.

- Dobra. W porządku – powiedziała niechętnie. Jeżeli opierałaby się wszystkiemu, o co ją proszono, nie wypuściliby jej wcześniej. Miała nadzieję, że Conrad to doceni.

Wampir uśmiechnął się serdecznie. Mężczyzna sięgnął po jakiś rysunek, którego dziewczyna wcześniej nie zauważyła. Conrad podniósł ją na wysokość oczu i rzekł:

- Teraz skup się i powiedz, co tutaj widzisz.

A co widziała?

Ten obraz był naprawdę niesamowity. Czerwone tło wyglądało niczym gęsta lawa, miejscami przechodząc w ognisty pomarańcz. Malunek, Marion śmiała twierdzić, że wykonany za pomocą farb akrylowych, przedstawiał samotną wieżę, stojącą na skrawku lądu. Nie była to latarnia, z całą pewnością. Dziewczyna nie mogła się nadziwić dbałością o szczegóły. Gdy przyjrzała się bliżej, zauważyła, że budowla opleciona jest złota liną, zawiązaną na supeł. Mogła zobaczyć pojedyncze włókna sznura, chociaż kartka była zdecydowanie zbyt mała, by możliwe stało się odnotowanie takich szczegółów. Ponadto baszta wydawała się jakby topić w ognistym tle. Jakby ją... pożerało, wchłaniało, przepływało przez nią. Dawało to niesamowity, ale również odrobinę niepokojący efekt.

Marion nie miała pojęcia, co innego można było ujrzeć na obrazku. Definitywnie namalowana została wieża. W dodatku do niczego niepodobna. Ot, średniowieczna baszta. Gdyby nie kunsztowny charakter (Marion była niemalże pewna, że to jakieś dzieło sztuki, a nie zwykły obrazek), byłby to kolejny, pseudo melancholijny bohomaz, mający w założeniu skłaniać do refleksji i wprowadzać nostalgiczny nastrój.

- Widzę... wieżę, chyba ze średniowiecza. Jest na niej lina, złota i zakończona supłem. I wieża stoi na takiej jakby wysepce. No i tło jest czerwone, jak ogień – opisała, najbardziej szczegółowo, jak potrafiła. Conrad pokiwał głową, ale Marion nie potrafiła powiedzieć, czy z uznaniem, czy z dezaprobatą.

- A kolor? Jaki kolor ma ta wieża? - Dziewczyna przyjrzała się. Dziwne. Jeszcze przed chwilą przysięgłaby, że był brązowy. A teraz basztę pokrywała smolista czerń.

- Czarna.

Conrad wyjął gruby zeszyt i bez słowa, zaczął kreślić małe, zgrabne litery. Marion z ciekawością przypatrywała się, jak długopis w zawrotnym tempie przesuwa się od prawej do lewej, zapełniając kartki drukiem.

Nagle bardzo wyraźnie usłyszała pierwsze dźwięki „Sweet Child O' Mine”. Rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu źródła. Jednak w gabinecie jedynym sprzętem elektronicznym był laptop Conrada. Dziewczyna nie sądziła, ze to z niego wydobywa się muzyka. Ale wyraźnie słychać było hit Guns N' Roses, gdzieś w tym pomieszczeniu.

- Lubisz Guns N' Roses? - spytała nagle Conrada. Mężczyzna, nie przestając pisać, odpowiedział:

- Wolę brytyjski hard rock, niemniej, owszem, lubię. Dlaczego pytasz?

Marion rozejrzała się po pokoju, zdezorientowana. Zmarszczyła czoło i rzekła:

- Może dlatego, że puściłeś ich piosenkę.

Końcówka długopisu zawisła jakieś trzy centymetry nad kartką. Conrad podniósł wzrok i zmierzył dziewczynę zdziwionym spojrzeniem. Jego czuły słuch potrafił wychwycić dźwięki, których źródło znajdowało się nawet pół kilometra od niego. Jednak nie słyszał żadnej piosenki.

- Słyszysz muzykę?

- No taak? - Uniosła ręce ku górze. - Może dlatego, że zaraz rozsadzi mi uszy?

- Fascynujące – rzekł Conrad, na co Marion uniosła brwi i wzruszyła ramionami.

Wampir zaczął ponownie bazgrać w notesie, z jeszcze większą zawziętością. Marion podejrzewała, ze zapełnił już z cztery kartki. Po kilku minutach postawił ostatnią kropkę, odłożył długopis i spojrzał na dziewczynę.

- Dziękuję. To wszystko.

- Juuuż? - spytała zdumiona Marion. Ich spotkania trwały zazwyczaj godzinę, czasami nawet dłużej. Zdziwiła ją dzisiejsza lakoniczność Conrada. Przecież zawsze zaszczycał ją długimi wywodami, przytaczał jej dzieła literackie, sprawiał, że się nie nudziła, że słuchała go z najwyższym skupieniem, że była niezmiernie ciekawa, jakie nowe wiadomości przyniesie kolejne zdanie. A dzisiaj? Praktycznie zamienili ze sobą kilka słów. Nie podobała jej się ta „specjalna” terapia.

- Tak. Wystarczy na dzisiaj. Widzimy się jutro o tej samej porze.

________________________

¹„Z błękitu w czerń” - jest to tłumaczenie fragmentu piosenki Neila Younga „Hey, Hey, My, My”. Oryginał brzmi: […] out of the blue and into the black. Mamy dostęp do tłumaczenia [chyba najbardziej powszechnego] na tekstowo.pl, które brzmi: „z błękitu w ciemność”, co według mnie nie ma charakterystycznego wydźwięku, jak „[…] w czerń”. Poza tym wcale nie wzięłam tego wyrażenia z utworu Younga. Tak się składa, że w książce Stephena Kinga „TO”, przetłumaczona fraza znajduje się zaraz na początku książki, wraz z innymi cytatami, ponadto do tego fragmentu przyporządkowany jest pewien fragment powieści, niemalże na końcu książki. Ogólnie rzecz biorąc, ogromnie spodobało mi się to wyrażenie, sama nie wiem, dlaczego. Po prostu ma to coś.

Witam! Jakimś cudem udało mi się nie popełnić takiej ilości błędów, przy pierwszym podejściu, zazwyczaj na każdej stronie było po siedem podkreslonych wyrazów, co wynika z mojego niechlujstwa :] Postanowiłam wycisnąć jeszcze coś z tego psychiatryka, opisałam wszystko bardziej dokładnie i nieco przeciągnęłam akcję. W każdym razie spodziewajcie się psychiatryka do około 20 rozdziału, może wyjdzie nieco mniej, ale więcej nie powinno :] wszystkie Wasze rozdziały przeczytam w najbliższym czasie. Pozdrawiam!