Rozdział XI: Jak na statku żagle

♫♫♫

Plik papierów, które Marion dostała od Conrada, wcale nie był tak obszerny, jak myślała. To znaczy, każdą kartkę pokrywał jeden wpis, z czego niektóre to zaledwie jakby wypluwane bez sensu słowa, długości jednej linijki. Najdłuższa nota miała jakieś półtorej strony dużą czcionką. Dziewczyna podejrzewała, że Conrad przepisał to na komputerze specjalnie dla niej. Nie wiedziała, dlaczego. Przecież zawsze mógł dać jej autentyczny pamiętnik.

16.06.2007

Hej, pamiętniku. Dzisiaj czuję się źle jak zawsze. znowu pukają do drzwi a ja boję się otworzyć. Znowu obudziłem się niewiadomo gdzie. To znaczy myślałem, że wiem ale nie wiedziałem. Aha i mama ciągle powtarza żebym wyszedł z pokoju i jej nie rozumiem. Przecież nie siedzę w pokoju. Cały czas jestem na dworze, do domu wracam tylko wieczorem. A i dzisiaj poznałem Dannikę. Jest śliczna, ma długie brązowe włosy i zielone oczy. I ona mnie rozumiała. Mówiliśmy ze sobą jakbyśmy się znali od przed szkola! Naprawdę! coś złego się dzieje. Nie nie sądzę że to ma jakiś związek z tym co się stało. Po prostu czuję się jakbym... no nie wiem, płynął? To znaczy nie ma tu wody, ani niczego takiego ale tak jakoś. Jakbym był oddzielony od świata jakąś ścianą, rozumiesz? I jakbym topił się. Nie mogę złapać oddechu bo wszystko mnie przerarza. Jakbym powoli zaczynał nie rozumieć. Ludzie mówią mi dziwne rzeczy, naprawdę. Wyobraź sobie że ostatnio do domu przyszedł jakiś facet i rozmawiał ze mną, serio, był fajny. Opowiadał mi o tym że jego ojciec zginął w wypadku tak jak mój! Polubiłem tego faceta, ale mama weszła do pokoju, krzyknęła „O Boże!” i wybiegła. Nie odzywała się przez tydzień. Naprawdę zaczynam nie rozumieć.

Nie było żadnego podpisu, ani nic, co sugerowałoby o autentyczności piszącego. Na razie nie wiedziała, jak nazwać tego młodego, sądząc po stylu pisania, człowieka. Z pewnością było z nim coś nie tak. Lecz jakby nie patrzeć, nawet trochę mu współczuła. Sama wiedziała, jak to jest „nie rozumieć”. 

 

19.06.2007

A wiesz co? Dzisiaj z Danniką byliśmy w jej domu. Ładny, ma dwa piętra i w ogóle. Ale nie było jej rodziców. Ona mówi że mieszka sama. Fajne to musi być! Ale jak wróciłem do domu to mama podbiegła i uderzyła mnie w twarz, to nic bo potem przeprosiła, ale ja nie wiem za co to zrobiła. Przecież zawsze wracam o tej godzinie. Teraz siedzi zamknięta w pokoju i cały czas gada przez telefon. Zaczynam czuć się lepiej bo nikt oprócz Danniki ze mną nie gada. Ale to lepiej bo ludzie mnie chyba nie lubią.

Dziewczyna nie wiedziała, co o tym myśleć. To był bełkot. Poza tym, co było interesującego w niezrozumianym chłopcu, który znalazł sobie koleżankę? Marion ze znudzeniem pobieżnie zlustrowała kilka kartek. Były wynurzenia o tym, co robił z Danniką, jaka to ona fajna i w ogóle. Marion zatrzymała się przy pierwszym wpisie, który miał taką powalającą długość.

15.07.2007

Dali mi jakieś tabletki. Nawet nie wiem kiedy! 

 

Po co mu tabletki? Przecież to oczywiste, że zabujał się w tej całej Dannice, i dlatego zachowuje się jak świr. Dlatego Marion nie widziała nic cudownego w miłości. Co z tego, że kogoś kochasz, skoro stajesz się przez to niewydarzonym głupcem?

20.07.2007

Bardzo mi źle. Czuję się naprawdę inaczej. To chyba przez te tabletki. To okropne! Cały czas chce mi się spać i wszystko jest takie... dziwne. Mój pokój ma dziwne kolory. Naprawdę kocham Dannikę ale nie mogę się z nią skontaktować. Zabrali mi telefon. I komputer. I zamknęli w pokoju i wypuszczają jak chcę do toalety albo jak mam coś zjeść.

Marion zorientowała się, że ominęło ją to całe uczucie do Danniki. Może to dlatego, że przerzuciła zbyt dużo kartek, a może po prostu chłopak zapomniał o tym napisać.

25.07.2007

Piąty dzień bez Danniki. I to dziwne bo powiedzieli mi ze robię postępy, ale nie wiem w czym! Przecież zamknęli mnie i nie mogę nic zrobić więc jak mogę robić postępy? Ale dzisiaj nie pilnują mnie tak jak zawsze. Dali mi tabletki do ręki a przedtem sprawdzali z latarką czy nie mam ich pod językiem czy nie wiem gdzie. Ale tym razem ich nie wziąłem.

28.07.2007

Już od wielu dni nie biorę tabletek. I czuję się znowu jak przedtem. I nie uwierzysz! Przyszła do mnie Dannika, do mojego domu! Nie wiem dlaczego mama ją wpuściła przedtem nikt mnie nie odwiedzał. Gadaliśmy jak przedtem. I wszystko znowu było super. Ona mówiła że często ja tez tak zamykają i że to za karę. Nie wiem co zrobiłem ale chyba mnie niedługo mnie wypuszczą, bo już długo tu siedzę.

30.07.2007

I nareszcie znowu byłem na dworze! Wypuścili mnie! Chociaż w domu nikogo nie było, dziwne nie? Chyba mama poszła na zakupy a wszyscy ci dziwni ludzie się wynieśli. I znowu byłem z Danniką. Mówiła, ze to super, ze mnie wypuścili. Gadaliśmy trochę o przyszłości. Ogólnie znowu czuję się normalnie. 

 

04.08.2007

Dzisiaj stało się coś bardzo dziwnego. Dannika nie przyszła ale jak obudziłem się w nocy to widziałem jak siedziała na moim krześle. Zapytałem co tu robi, ale... Ale ona nie odpowiedziała i wyszła. Dziwne.

05.08.2007

Jakiś dziwny facet otworzył mi usta i wlał jakiś płyn. Nie wiem co to było. Potem kazali mi siedzieć i gadac z innym facetem. I nie wiem, co mówił, bo on dziwnie gadał ogólnie. Jakby po francusku. I ja coś gadałem, ale nie wiem co, tak jakby nie pamiętam. A Dannika nie przyszła znowu

10.08.2007

Teraz codziennie muszę siedzieć z tym dziwnym facetem i codziennie muszę pić jakieś dziwne płyny. I znowu zaczyna się robić tak samo jak wtedy kiedy brałem tabletki. A ja chcę zobaczyć się z Danniką!

20.08.2007

Dziwne. Dzisiaj pierwszy raz zrozumiałem co mówi do nie ten dziwny facet. Pytał mnie o sny, o to jak się czuję i inne takie. Ale kiedy zapytałem czy mogę zobaczyć się z Danniką a on zrobił dziwną minę.

25.08.2007

Rozumiem już wszystko co do mnie mówią i ja sam wiem co mówię. Ale wciąż pamiętam o Dannice. I czuję się teraz nieźle. To znaczy na początku było okropnie ale teraz tak jakby znowu jestem sobą. I mogę normalnie spać. I coraz częściej wychodzę z doktorem Clarkiem na spacery wokół domu. Nawet chyba zobaczyłem raz Dannikę, jak mi machała, ale doktor Clark zabronił mi się oddalać.

30.08.2007

nie wiem co się dzieje. Na moim telefonie nie ma numeru Danniki ani w komputerze nie mam jej e-maila. Spytałem czy mogę zadzwonić i pozwolili i spisałem numer z pamięci i powiedziano mi, że numer nie istnieje.

05.09.2007

Poprosiłem doktora Clarka i mamę żeby poszli ze mną do domu Danniki. No i poszliśmy. I wiesz co? To było okropne! To nie był ten sam dom tylko jakaś ruina! A ja jestem pewny ze to było w tym miejscu!

10.09.2007

Dannika się nie odzywa! Nie ma jej nigdzie i nie zostawiła mi żadnej wiadomości. Zaczynam się znowu źle czuć.

15.09.2007

Znowu nie rozumiem co mówi doktor. Nie wiem wogóle gdzie jestem.

19.09.2007

Ściany się kołyszą jak na statku żagle.

Marion przewinęła kilka kartek, które... były zupełnie puste.

05.11.2007

Dannika do nie przyszła! Powiedziała, że przeprasza i że więcej tak nie zrobi. Ale to dziwne bo na koniec była jakaś dziwna jakby się na mnie gniewała

10.11.2007

Dannika jest zła. Krzyczy na mnie dlaczego jej nie szukałem! Ale jak miałem jej szukać jak nie wiedziałem gdzie!

13.11.2007

Dannika mnie przeraża. Dzisiaj przyniosła nóż ze sobą i groziła że mnie zabije. Ja zacząłem jej mówić że przeciez ją kocham i zawsze będę ale ona mnie nie słuchała. Wyszła bardzo zła.

16.11.2007

siedzę sobie sam w pokoju i myś

 

Marion popatrzyła zdezorientowana na kartkę. To była ostatnia strona. Dziewczyna siedziała chwilę z dłońmi splecionymi na pliku papierów. Nie, nie rozumiała, co co chodziło w tym bełkocie. Zbyt dużo tam niedopowiedzeń i właściwie nie miała pojęcia o czym czytała. Co się stało? Dlaczego tekst się urywał?

Zastanawiała się, jakie właściwie uczucia wzbudził w niej ten pamiętnik. Ale tak naprawdę to... czuła jedynie zmieszanie i zdezorientowanie. Nie współczuła mu, ale też nie życzyła złego. To, co przeczytała mogłoby być zarówno autentyczne, jak i zmyślone przez Conrada. Uważała po prostu, że to papierowa historia. Zbyt nierealna i dziwna.

- Przeczytałaś tak szybko? Nie spodziewałem się. Naprawdę, jestem bardzo zadowolony – rzekł Conrad, gdy następnego dnia dziewczyna przyszła na kolejne „specjalne” spotkanie. - I co? Jak ci się podobało?

- Ee... Nie rozumiem. Dlaczego to się urywa?

- O drugiej nad ranem siedemnastego listopada Patricka Georgiego znaleziono martwego – powiedział spokojnie Conrad. Marion wytrzeszczyła oczy ze zdumienia. Zabił się? To przecież bez sensu. Całkowicie bez sensu.

- A... Ale jak? Co zrobił?

- Podciął sobie żyły – stwierdził wampir, jakby mówił o prognozie pogody. Znał tą historię na pamięć. Swoimi czasy bardzo interesował się osobą Patricka. Żałował, że nie brał udziału w jego leczeniu. Zapewne zdziałałby więcej niż średnio wyspecjalizowani lekarze. A tylko na takich stać było matkę Patricka.

- A Dannika? Czy to przez nią? - spytała wyraźnie zaciekawiona Marion. Conrad uśmiechnął się z rozbawieniem. Zabawne wydawało mu się, że dziewczyna nie miała pojęcia, co było głównym motywem w pamiętniku. Nie posiadała żadnej wiedzy o ludzkiej psychice. Nie znała jej możliwości.

- Dannika... Wrócimy do tego później. Ważnym jednak jest fakt, że Patrick w przeciągu pół roku wyszedł z domu z własnej woli tylko raz.

Marion uniosła brwi. Przecież w pamiętniku pisało wyraźnie, ze co chwila wychodził na dwór i widywał się z Danniką. Zatem o co tu chodziło?

- Przecież to nie ma sensu...

- O tak, ma sens. Patrzysz na ten pamiętnik zbyt dosłownie. Jak myślisz, co dolegało Patrickowi?

- No... - pomyślała o tabletkach, lekarzu, o skleconych bez sensu zdaniach. - Chyba był po prostu wariatem. - Conrad tym razem zrobił pobłazliwą minę i wykrzywił wargi w wyrazie dezaprobaty.

- Wariat. Czasem mogłabyś zdobyć się na nieco subtelności. Ten chłopak cierpiał. Bardzo.

- Z powodu Danniki? - Wampir dużo razy spotykał się z bezsensownymi odpowiedziami, a ta była jedną z nich. Po Marion spodziewał się większych możliwości, tymczasem ona nie potrafiła nawet wyciągnąć prostych wniosków.

- Coś w tym rodzaju.

Dziewczyna z niepewnością popatrzyła na Conrada. Na dobrą sprawę nie rozumiała nic. W jakim celu miała to przeczytać? Po co jej to wiedzieć? Nie interesowała się rozetkami jakiegoś szaleńca.

- Ale... Ale ja nie rozumiem. Nie rozumiem tego pamiętnika.

Conrad pokiwał głową z uznaniem. Wreszcie przyznała się do słabości. Na to tylko czekał. Aż wreszcie przyzna szczerze, że coś było ponad jej siły. To duży postęp w jej leczeniu.

- Dobrze. Dziękuję, że to powiedziałaś. - Marion zmarszczyła czoło. Co takiego powiedziała? Conrad postanowił wyjaśnić jej z grubsza sens zapisków Patricka. - Dannika nigdy nie istniała. Jej dom to tylko stara, opuszczona chatka. Ponadto matka Patricka zaprzeczyła jakoby miała otwierać drzwi komukolwiek. I nikt przenigdy nie wszedł do jego pokoju. Oprócz lekarzy. Czasem zastawali go mówiącego do przedmiotów. Nie zauważał nikogo. I mówił dalej.

Marion otwarła usta ze zdumienia. Pokręciła z niedowierzaniem głową. Przecież to, jak opisywał Dannikę było takie... normalne. Wręcz naturalne. Dziwniejsza już wydawała jej się przedstawiona przez niego pozorna rzeczywistość. Marion miała mętlik w głowie.

- Co to w ogóle oznacza?

- Hmm... To oznacza tylko tyle, że każdy z nas może być potencjalnie chory. Czasami wszystko wydaje się zwyczajne. Do czasu. Były chwile, kiedy Patrick odbierał bodźce w normalny sposób. Kilka dni przed samobójstwem Patricka, jego matka zdecydowała się na terapię elektrowstrząsami.

- Takie coś, jak w „Locie nad kukułczym gniazdem”? - spytała dziewczyna, przypominając sobie, że główny bohater także miał na imię Patrick. Właściwie to ten film pokazał dziewczynie, że udawanie wariata nie jest wcale złym pomysłem. To znaczy, jeśli nie wszczynasz buntów i żyjesz w zgodzie z personelem. Inaczej zmienią cię w warzywko. McMurphy był głupi. Wystarczyło siedzieć cicho i nie rzucać się w oczy, a wszystko potoczyłoby się inaczej.

- Lobotomia a elektrowstrząsy to zasadnicza różnica. - Marion wcale nie zdziwiła się, że Conrad znał ten film. Chociaż podejrzewała, że przeczytał również książkę. W końcu to coś w jego klimatach. Psychiczny film o psychiatryku. - Ale używa się ich, kiedy wszystko inne zawiedzie. To taka ostatnia deska ratunku. To dosyć niepewna terapia.

- Ale... Ale jak on mógł być chory i o tym nie wiedzieć? - Conrad mimowolnie się uśmiechnął.

- Ludzki umysł ma wiele tajemnic.

________________________
Błędy w pamiętniku oczywiście są stylizowane.

Szczerze powiem, że dosyć lekko poszło mi pisanie tego pamiętnika. Może w rozdziałach nie będzie tego widać, ale odegra on sporą rolę w psychice bohaterki. W każdym razie, najdłuższy rozdział, bo aż 8 stron, chociaż to nie powinno się liczyć przez tą powiększoną czcionkę w pamiętniku, ale ciii....

Pozdrawiam!